Rien ne va plus
Τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τους ανθρώπους που ρισκάρουν,για αυτούς που υποβάλλονται στη δοκιμασία της απώλειας του κεκτημένου,του σίγουρου και του ασφαλούς.Για αυτούς που επιλέγουν το άλμα χωρίς να λογαριάζουν την πτώση.Αυτή οφείλεται κυρίως στη διστακτικότητα που με χαρακτηρίζει σε αποφάσεις χωρίς ορατά επακόλουθα,στον φόβο μου μπροστά στο αβέβαιο.
Για εκείνους που εφαρμόζουν τη "δημιουργική καταστροφή",το παράτολμο
αποκτά θετική προοπτική.Η εξέλιξη προυποθέτει την αποδόμηση.
Στους καψοκαλύβες,(δανείζομαι τη λέξη απο τον Παπαγιώργη,καθώς εκφράζει
πλέρια και με ευστοχία αυτό που θέλω να πω)οι πράξεις τους προσλαμβάνουν μια ηρωική διάσταση που αναπόφευκτα προκαλεί το θαυμασμό.
Η θεαματική πυρπόληση γεννά την επιδοκιμασία.
Τι γίνεται όμως,όταν το στυλ δεν είναι παρά μια στίλβη που εξασφαλίζει
πρόσκαιρη λάμψη;
Η παράδοση στις φλόγες ενέχει ρομαντισμό,οι στάχτες όχι.
Καλούμαστε να παίξουμε σε ένα παιχνίδι με νικητές και ηττημένους,τους πρώτους περιμένει η αποδοχή και τα εύσημα του κοινωνικού τους περιβάλλοντος,τους δεύτερους ,στην καλύτερη περίπτωση, η συγκατάβαση.
Επομένως τα ριψοκίνδυνα πονταρίσματα δεν έχουν θέση εδώ.Τα χτυπήματα μετριάζονται,υπολογίζουμε πιθανότητες,στιμάρουμε τη βαρύτητα της
πιθανής χασούρας,απαριθμούμε συνεχώς τις μάρκες μας.
Άλλοτε κερδίζουμε,άλλοτε χάνουμε,κάποιες στιγμές ρεφάρουμε,πάντα ελπίζουμε.
Μόνο να γυρίζει η μπίλια.
posted by still ill @ 9:15 PM
6 Comments:
Δε ξέρω George,μπορεί και να έχεις δίκιο,ίσως αυτό να ισχύει για τους dannati ή για αυτούς που ο ρομαντισμός αποτελεί δεύτερη φύση,για τους άλλους είναι απλώς τέφρα.Γι'αυτό που γράφεις στο τέλος, θυμήσου πως τελειώνει το "Μίσος"-"σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση".
Lefty,δε νομίζω ότι η απάντησή σου θα ήταν η ίδια αν μια ριψοκίνδυνη πράξη κρινόταν a posteriori,αν τα αποτελέσματα της ήταν εμφανή.Αναμφίβολα ο κίνδυνος κρύβει μια γοητεία,όχι μόνο επειδή ρισκάροντας πολλά,πας για περισσότερα,αλλά από την ίδια του,τη φύση.Η πρόκληση της μοίρας(αν υπάρχει κάτι τέτοιο),το φλερτάρισμα με την αυτοκαταστροφή,ασκούν τη σαγήνη τους με μυστηριώδη,όπως χαρακτηριστικά αναφέρεις,τρόπο.Αλλά το μυστήριο γεννάται από κάτι που δε γνωρίζουμε,που δε βιώνουμε στο πετσί μας.
H λέξη "καψοκαλύβες" έρχεται τσιφ από το αγιονόρος -- είναι ιστορική μοναστική κοινότητα, με απέχθεια προς την ιδιοκτησια, από την οποία πίστευαν ότι ξεκινούν πολλά κακά (μουά ωσί). Έτσι, αν ένοιωθαν ότι δένονται με το καλύβι τους, το έκαιγαν, καταστρέφοντας τον καταστροφικό δεσμό.
Χαίρομαι που σε βρίσκω, στιλλιλλ (χαρη στο βαρόμετρο, ομολογώ)
Mirandolina,σε ευχαριστώ για την πληροφορία.Δε το γνώριζα.Αποθησαύριζοντας τη λέξη σε κάποιο κείμενο του συγγραφέα,όφειλα να αποδώσω τα της πνευματικής ιδιοκτησίας(άλλωστε είναι αυτή που σέβομαι περισσότερο).
Όταν μιλάει η Πλάτωνος,εγώ σιωπώ.Πάντως χαίρομαι που επέλεξες αυτό το τραγούδι από το "Γκάλοπ",τυγχάνει να είναι ο αγαπημένος μου δίσκος.Εεε,καλά αν ξανακούσω τον "Καρυωτάκη"ή τη "Λάθος αγάπη" από τις "Μάσκες" ίσως αλλάξω γνώμη.
Καλώς σας βρήκα,Avanti.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home